Hoe kan het toch zover komen dat ik volgende week vrijwillig in een vliegtuig stap, voor mijn werk? Ik hou namelijk echt niet van vliegen, waarbij ik als slap excuus een wispelturig evenwichtsorgaan kan noemen. Maar ik ben natuurlijk ook gewoon een controlefreak die het stuur niet zomaar uit handen geeft. En met deen dag stug doorwerken op je school of kantoor kan ook veel bereikt kan worden, toch? Ook heb ik mijzelf en mijn omgeving de vraag gesteld of we letterlijk zover moeten gaan om nieuwe kennis en kunde te kunnen oogsten. Uiteindelijk is die vraag beargumenteerd beantwoord met 'ja'.
Ja, omdat we nieuwe kennis en kunde nodig hebben voor onze opdracht, die ook niet volledig voor het oprapen ligt in onze directe omgeving. Belangrijk is ook om samen te leren en een een echt beter perspectief op leren en onderwijs geven te ontwikkelen. Maar dan moeten we het echt wel samen gaan doen, met alle betrokkenen bij onderwijs. Daarom kozen we ervoor om met een groep van directeuren, leerkrachten en ondersteuners te gaan. Deze eerste groep heeft als opdracht het pad te effenen. Om een manier van werken te ontwikkelen waardoor deze nieuwe kennis en kunde opgehaald en gedeeld wordt met veel meer mensen dan er op reis gaan. De groep heeft ook als opdracht een studiedag te ontwerpen waar dit actief gebeurt. En het stokje door te geven aan een volgende groep. Niet een wisselbeker, maar een wisselreis.
We hebben gemerkt dat we in de ontwikkeling van kennis en kunde over onderwijs nieuwe stappen moeten zetten. De vragen die we daarbij de komende jaren hebben zijn:
- Hoe verhogen we de leerwinst (in de brede zin van het woord) van alle kinderen die naar onze scholen gaan?
- Hoe organiseren we het onderwijs zo, dat leerkrachten en ondersteuners die opdracht ook waar kunnen maken? Met een verhoging van de werklust, in plaats van werkdruk.
- En hoe richten we onze staforganisatie zo in, dat teams ook dagelijks gesteund worden door goede interne adviseurs die meedenken met de schoolontwikkeling.
Twee weken geleden vond de startbijeenkomst van de eerste groep reizigers plaats. Enthousiaste mensen, die goed konden verwoorden wat ze als leervraag meenemen op hun reis. Vaak kwam naar voren 'inspiratie opdoen, om het onderwijs opnieuw vorm te kunnen geven'. Mooi, daar kunnen we alleen maar voor zijn. De controlefreak in mij wil natuurlijk ook zeker weten dat dit kinderen en leerkrachten ook duurzaam gaat helpen, na de reis. Mijn eigen bestuurlijke leervraag heb ik dus geformuleerd als: hoe maken we ontwikkeling van kinderen duurzaam en zichtbaar als leerwinst op een eigentijdse manier? We willen weten dat we het goed doen, maar daar ook verantwoording over afleggen. Altijd.
Deze overwegingen leiden er toe dat ik ondanks mijn eerste aarzelingen in het vliegtuig zal stappen. Op zoek naar nieuwe wegen. Op weg naar kansengelijkheid ben ik altijd bereid de 'plek der moeite in te gaan'. Dat is sowieso nodig om de pedagogische dimensie in ons werk te herstellen. En zo komen de zoektocht naar een nieuwe pedagogisch-didactische dimensie en het vliegtuig voor mij toch weer bij elkaar. Ik heb voor het belang van de ontwikkeling van kinderen en leerkrachten (bijna) alles over. Zelfs vliegen.
http://nivoz.nl/artikelen/herstel-van-de-pedagogische-dimensie-in-de-ontwikkeling-van-mens-en-wereld/
