Toen ik binnen kwam werd ik eerst streng toegesproken door de man van de receptie van het COA. Ik had niet zomaar de school binnen mogen lopen, maar eerst langs zijn kantoor gemoeten. Natuurlijk had hij gelijk, maar ik was nog even niet gewend aan deze wereld. Ik moest mijn paspoort laten zien en ik kreeg een pasje. Hij vertelde me dat er momenteel 300 mensen in de COA/POL aanwezig zijn. En met een grote sticker BEZOEKER op mijn blouse ging ik op pad.
Het gebouw oogde sober, zoals dat in onze maatschappijvisie past, denk ik. Wandelend door de gangen kwamen beelden binnen. Banken met daarop jonge mannen, die zichtbaar verveeld de dag proberen door te komen. Zou dit wel goed gaan als we 300 Nederlandse jonge mannen zo huisvesten, vroeg ik me af? Maar goed, daar mogen andere mensen zich over buigen. We waren immers op weg naar de kinderen in deze POL. Via wat gangen kwamen we in een van de twee klaslokalen, tegelijk met een aantal jonge kinderen. Ze stonden te trappelen op de gang, volgens de leerkracht typerend voor de momenteel vooral Syrische kinderen, ze willen erg graag naar school.
Maar hoe geef je les aan kinderen die net in Nederland zijn aangekomen en geregistreerd? Die de taal niet spreken en soms ook ernstig getraumatiseerd zijn. Gelukkig zijn er mensen die daar raad mee weten en ook hun hart en ziel in leggen. Die met mensen in Ter Apel gaan praten over wat zij daar al weten over wat werkt qua onderwijs. En zo maken deze toppers van leerkrachten op de POL in Arnhem dan samen een plan. Een plan waarin onder andere staat hoe je kinderen de eerste 203 Nederlandse woorden aanbiedt. En hoe je bewaakt dat ieder individueel kind tot ontwikkeling komt.
Educatie als sleutel en als wapen in de strijd voor zelfredzaamheid en een beter leven. Ik vind het een ochtend van hartverwarmend en hartverscheurend bij elkaar. Als juf niet weten of het kind in je groep er de volgende dag weer zal zijn. Omdat gezinnen 's avonds soms horen dat ze naar een volgende plek moeten. Of dat er de volgende dag een touringcar aankomt met 20 kinderen, die erbij komen in de groepen. Kinderen die niet voor 1 uur 's nachts kunnen slapen, omdat er zoveel mensen tegelijk in de stapelbedden liggen op de kamers. Daar kwam ik achter toen ik vroeg waarom een van die kleine ventjes zo ontzettend zat te gapen.
Het antwoord op de door mij gestelde vraag, hoe doe je dat als leerkracht? Gewoon bij het begin beginnen. Stapje voor stapje. Een deur is een deur. En zo leren kinderen de nederlandse taal en worden (meer) zelfredzaam. Om zo om te leren gaan met wat er in de wirwar van onze samenleving op hen afkomt. Deuren zijn dicht en soms gaan ze open. Wat heb ik een respect voor het werk van deze leerkrachten.
