De Witte Vlinder

Het kan wettelijk eigenlijk nog niet, maar we gaan het wel doen. In het belang van ieder kind in de wijk Geitenkamp in Arnhem verleggen we de grenzen. We gaan twee schoolteams vragen of ze dat met ons aandurven. Of ze net als wij denken dat het beter is voor ieder kind in deze wijk.

Tussen de sinterklaasperikelen door praten Sylvia Veltmaat van Fluvius en ik met twee MR-en, van de Vlindertuin en De Witte School. En de voltallige teams van leerkrachten en ondersteuners en hun directeur. We hebben een intentieverklaring bij ons, waar in staat dat het de bedoeling is dat met ingang van het nieuwe schooljaar De Vlindertuin gaat verhuizen naar het gebouw van De Witte School. Twee scholen, die één willen worden. Maar dan wel stapsgewijs en in samenwerking met andere partners in de wijk. Daar voorziet de wet niet in. De betrokken kinderen hebben er echt geen boodschap aan, aan wat er allemaal nog komt en geregeld moet worden. Die willen gewoon weten hoe de nieuwe school heet en begrijpen ook niet dat het formeel niet direct één nieuwe school is. Laat staan een Integraal Kindcentrum. Veel te moeilijk. Zo wordt de werktitel voorlopig De Witte Vlinder.

We praten met elkaar over waarom we dit willen doen. Het lijkt heel simpel, maar er komt echt ongelofelijk veel kijken bij het laten fuseren van een openbare en een interconfessionele school. Je moet het dus heel graag willen, anders begin je er echt niet aan. We proeven dat de meeste mensen wel oren hebben naar ons plan, maar dat het ook best wel spannend is. Het is een pittige vraag voor een MR, om je rol goed in te nemen. Wij zelf kunnen als bestuurders ook niet terugvallen op veel voorbeelden van andere scholen. In elk geval niet in Arnhem. Gelukkig kunnen we het plan de komende maanden verder uitwerken voordat we definitief beslissen. Als we de samenwerking tussen deze twee scholen goed op de rails hebben gezet, dan gaan we onze kinderopvangpartner bij het proces betrekken. Ook hun inbreng is van belang in een kindcentrum.

Waarom al die moeite? Omdat we de kinderen in de Geitenkamp samen meer kunnen bieden. In een school van 200 leerlingen, hoef je niet voortdurend in een combiklas te zitten. Zo is er voor deze kinderen meer structuur en veiligheid. Die zijn een randvoorwaarde om tot ontwikkeling te kunnen komen, zeker als je als vierjarige soms met een stevige achterstand in je woordenschat of sociaal-emotionele ontwikkeling naar school gaat. En ook als die achterstand er niet is, heb je als kind recht op een plek waar jij je talent in alle opzichten kunt ontwikkelen. Daarom willen we heel graag, vanaf dat kinderen toe zijn aan het spelen met andere kinderen, kunnen volgen hoe het met de ontwikkeling van alle kinderen gaat. Want leren vindt ook net zo goed plaats als je speelt.

Onze droom is dat het spelen en leren verbonden raakt, doordat een team van leidsters en leerkrachten met elkaar samen werkt aan ontwikkeling. En dus ook samen plannen maakt over hoe je dat kunt bereiken. In een omgeving waar ook andere mensen die kunnen helpen bij het spelen, leren, begeleiden en verzorgen van kinderen werken. Een integraal kindcentrum, voor kinderen van 0-13 en hun ouders. In de Geitenkamp lijkt het erop dat de wil er is deze droom waar te gaan maken
Dus gaan we ervoor, ook al is het wettelijk ingewikkeld. Met bijvoorbeeld twee BRINs, twee keer toezicht, apart voor kinderopvang en school de inspectie op bezoek, verschillende CAO's voor de mensen in het team. En ga zo maar door.

Als ik later op de avond thuiskom, lees ik een mail waaruit ik opmaak dat juist vandaag een motie aangenomen is in de tweede kamer. Een motie die het straks wettelijk mogelijk maakt dat het IKC er komt, zonder dergelijk onnodig gedoe. Dat wil zeggen, na de fusie van de scholen, wordt samengaan met de kinderopvang veel makkelijker. Toeval bestaat niet, we hebben een echte doorbraak vandaag!


We gaan het gewoon samen doen, voor ieder kind in de Geitenkamp.

#back to school: Dit is de deur

Gisteren was ik even op bezoek op de POL in Arnhem. POL staat voor voor Proces Opvang Locatie. En gek genoeg hebben we het dan over mensen. Mensen die een proces doorlopen. Een proces met betrekking tot de intake in hun asielprocedure. Die procedure moet in principe binnen zes tot acht weken doorlopen zijn. In de Nederlandse wet is geregeld dat ook tijdens deze procedure kinderen binnen een aantal dagen ook onderwijs moeten krijgen. Op de POL is dus ook een onderbouwgroep en een bovenbouwgroep waar kinderen in instromen.

Toen ik binnen kwam werd ik eerst streng toegesproken door de man van de receptie van het COA. Ik had niet zomaar de school binnen mogen lopen, maar eerst langs zijn kantoor gemoeten. Natuurlijk had hij gelijk, maar ik was nog even niet gewend aan deze wereld. Ik moest mijn paspoort laten zien en ik kreeg een pasje. Hij vertelde me dat er momenteel 300 mensen in de COA/POL aanwezig zijn. En met een grote sticker BEZOEKER op mijn blouse ging ik op pad.

Het gebouw oogde sober, zoals dat in onze maatschappijvisie past, denk ik. Wandelend door de gangen kwamen beelden binnen. Banken met daarop jonge mannen, die zichtbaar verveeld de dag proberen door te komen. Zou dit wel goed gaan als we 300 Nederlandse jonge mannen zo huisvesten, vroeg ik me af? Maar goed, daar mogen andere mensen zich over buigen. We waren immers op weg naar de kinderen in deze POL. Via wat gangen kwamen we in een van de twee klaslokalen, tegelijk met een aantal jonge kinderen. Ze stonden te trappelen op de gang, volgens de leerkracht typerend voor de momenteel vooral Syrische kinderen, ze willen erg graag naar school.

Maar hoe geef je les aan kinderen die net in Nederland zijn aangekomen en geregistreerd? Die de taal niet spreken en soms ook ernstig getraumatiseerd zijn.  Gelukkig zijn er mensen die daar raad mee weten en ook hun hart en ziel in leggen. Die met mensen in Ter Apel gaan praten over wat zij daar al weten over wat werkt qua onderwijs. En zo maken deze toppers van leerkrachten op de POL in Arnhem dan samen een plan. Een plan waarin onder andere staat hoe je kinderen de eerste 203 Nederlandse woorden aanbiedt. En hoe je bewaakt dat ieder individueel kind tot ontwikkeling komt.

Educatie als sleutel en als wapen in de strijd voor zelfredzaamheid en een beter leven. Ik vind het een ochtend van hartverwarmend en hartverscheurend bij elkaar. Als juf niet weten of het kind in je groep er de volgende dag weer zal zijn. Omdat gezinnen 's avonds soms horen dat ze naar een volgende plek moeten. Of dat er de volgende dag een touringcar aankomt met 20 kinderen, die erbij komen in de groepen. Kinderen die niet voor 1 uur 's nachts kunnen slapen, omdat er zoveel mensen tegelijk in de stapelbedden liggen op de kamers. Daar kwam ik achter toen ik vroeg waarom een van die kleine ventjes zo ontzettend zat te gapen.

Het antwoord op de door mij gestelde vraag, hoe doe je dat als leerkracht? Gewoon bij het begin beginnen. Stapje voor stapje.  Een deur is een deur. En zo leren kinderen de nederlandse taal en worden (meer) zelfredzaam. Om zo om te leren gaan met wat er in de wirwar van onze  samenleving op hen afkomt. Deuren zijn dicht en soms gaan ze open. Wat heb ik een respect voor het werk van deze leerkrachten.

uitgesteld oordeel - nu even niet

Onlangs op Twitter een gedicht van Merel Morre @StadsdichterEHV



misschien zijn we
juist nu we
van alles
van alles vinden
pas echt iets verloren



#ikvind



Zo raak dit. Moest direct denken aan een van die gevleugelde uitspraken die ieder gezin heeft. Bij ons was dit bijvoorbeeld: 'wat je vindt, moet je naar de politie brengen'. Zo'n uitspraak die een grens aangeeft. Een grens van wat nog acceptabel is. En dan wist iedereen hoe laat het was. Jouw mening is belangrijk, maar -nu even niet - wat centraal staat. Even je klep houden.



En dat brengt mij op het fenomeen uitgesteld oordeel. Toen ik nog in het hbo werkte noemden we dat -best wel arrogant- een hbo-kwaliteit. Wat we daar onder verstonden? Bijvoorbeeld wel een eerste indruk hebben, maar die niet direct verbaal over de schutting hoeven gooien. Even je eerste gedachten bij je houden, een ander ook in zijn waarde laten en de tijd en ruimte geven om zichzelf te laten zien. Niet direct zelf in de actie-modus schieten, ook. Om daarna een uitgesteld en gefundeerd oordeel te kunnen geven. En om goed te kunnen onderbouwen welke verstandige interventie je als hbo-er in zou gaan zetten om de wereld om je heen te verbeteren. Of in ieder geval in je eigen groep leerlingen of studenten.



Mooi theoretisch model denk ik nu. De werkelijkheid is een stuk weerbarstiger. Hoewel het kunnen uitstellen van oordeel een mooi aspect van mens-zijn is. Soms zichtbaar aanwezig of afwezig. Een aspect dat waarschijnlijk alleen persoonlijk uit te dragen en dus voor te leven is, maar niet over te dragen. Laat staan in een theoretische model, dat hadden we in het onderwijs dus echt anders moeten aanpakken. In ieder geval een aspect van mens-zijn dat niet echt verloren zou mogen gaan.

En zo komen het bovenstaande beeld van deze wanhopige man, huilende kinderen en kort-door-de bocht posts op facebook voor mij weer samen. Over gelukszoekers, of over het ogenschijnlijk dure horloge om zijn pols. Kunnen we niet iets door het drinkwater doen, waardoor de kunst van het uitgestelde oordeel plotseling iedere Nederlander gegeven is? Deze gedachte getuigt ook niet van hbo-kwaliteit, ik realiseer het me. Waarvoor excuses, ik ben ook maar een mens.

Een groen drieluik

Met deze foto daagde Edith Blog Edith mij op geheel eigen wijze uit voor #BlimageNL. Wat dat is? Tja, even googlen, net als ik gedaan heb ;-)
Voor mij een mooie aanleiding om eindelijk de stap te zetten een keer een blog te schrijven... een groentje ben ik dus eigenlijk. We zullen zien of het direct de laatste wordt, heb daarom maar deze veilige titel voor mijn blog gekozen...



Edith heb ik al een hele tijd niet 'live' gezien. Een aantal jaren geleden troffen we elkaar in een landelijk overleg. Het soort van landelijk onderwijsoverleg waarvan je weet en gelooft dat het goed is dat het er is, waar je ook solidair naar toe gaat. Meestal, of meestal niet. Maar dat laatste lag aan mij. Kwestie van prioriteiten, willen investeren en dus keuzes maken. Daar moest ik aan denken toen ik bovenstaande foto zag. Een oude kast, ongetwijfeld liefdevol gemaakt door Edith's vader. Nu opnieuw uitgevonden en in het antiekgroen gezet. Ook weer vol aandacht, opnieuw eigen gemaakt door te kiezen om aan de slag te gaan. Er niet voor weg lopen en het zeker niet bij het oude te laten.

Nog langer kijkend, zag ik een groen drieluik in de panelen. Verleden, heden en toekomst? Het vorige schooljaar, deze die voor mij net weer is begonnen. En wat er allemaal moet. Want we denken in het onderwijs vaak in schooljaren. En in wat we af moeten hebben voor de kerst. En we zeggen er dan bij, vergis je niet want kerst, dat is het zo... En dat is dan reden om nog meer te willen en sneller. En ik doe daar dan dapper aan mee. Met strategische beleidsplannen, managementrapportages en jaarverslagen. Het leidt er ook toe dat we niet in het 'nu' zitten. Wat is er NU belangrijk, in de groep en in het team?

En wat nou als we het dit jaar eens anders doen in het onderwijs? Breder kijken, iets langer verschillende perspectieven overwegen en niet zo jakkeren? En tegen echt belachelijke tijdrovende verplichtingen die kinderen en teams echt niet verder helpen gewoon 'nee, nu even niet!' te zeggen. Mooi voornemen toch? Als we het samen proberen wordt het vast een mooi nieuw schooljaar, Edith.

Als uitdaging voor @SylviaVeltmaat en @KarinvanWeegen: drie keer breder kijken.

De horizonverbreding op Papendal voor kids die naar de Arnhemse Weekendschool #LeukomteLeren gaan

De sfeer van een ontspannen zomeravond die ik graag nog even vast wil houden

en deze geur met persoonlijke noot